"Sadece konsantre ol!" - DEHB

Nokta 1: DEHB'yi bir nörodiverjans, yani normal aralıkta olmayan bir davranış olarak görüyoruz - ancak bu kendi başına patolojik değildir. Sadece açık bir psikolojik sıkıntı varsa patolojiktir.

Sorun şu ki, bu psikolojik gerginlik son yıllarda artmıştır çünkü toplum olarak nörodiverjan, yani sapkın davranışlarla uygun bir şekilde başa çıkma konusunda giderek daha az yetenekli görünüyoruz.

Doc'un biyografisinden iki örnek. Harika bir ilkokul öğretmeni vardı ve onu 3. ve 4. sınıflarda düzenli olarak birkaç tur koşması için oyun alanına gönderiyordu. Daha sonra küçük Ralf yine dikkatle yerine otururdu. Öğretmeni 1980'lerde sezgisel olarak doğru olanı yapmıştı: motor aktiviteyi ve hareketi teşvik etmek, onun tekrar işine konsantre olmasına yardımcı oldu.

Bazıları muhtemelen bunun bugün artık bir okul tarafından başarılamayacağı gerçeğini eleştirecektir. Ve evet, çerçeve koşulların uyarlanması gerekiyor, belki de farklı personel oranları gerekiyor. Ancak bu konuda şu anda yaptığımızdan çok daha fazlasını yapabileceğimizin de farkına varmalıyız. Bu da biraz idealizm gerektirebilir.

Örnek 2: Doktor çocukken her türlü şeyi unutur ve ortalıkta bırakırdı: Kalem kutuları, şemsiyeler, spor çantaları, anahtarlar, gözlükler ... Sonuçta, ailesi cesurca buna katlandı. Ama babası da şöyle derdi: "Yağmur yağmasın diye sadece başını ensene koyuyorsun." Peder Brügel'i savunmak gerekir: 1980'lerde insanlar bu konu hakkında pek bir şey bilmiyordu. Ancak bugün şunu söylemek zorundasınız: Böyle bir sözün hiçbir faydası yok. Çocuk eşyalarını bilerek ortalıkta bırakmaz. "Beden eğitimi dersi bittiğinde spor çantanı unutma" ya da "Konsantre ol!" demek de işe yaramıyor. Çünkü çocuğun aklının zaten teneffüste, matematik dersinde ya da spordan sonra başka bir yerde olması tam da nörodiverjan davranışın bir parçasıdır.

Ne yardımcı olur? Küçük adımlarla pratik yapmak. Psiko-eğitim. Bu, davranışı değiştirebilecek önlemleri ifade eder (mesleki terapi, psikoterapi, konsantrasyon eğitimi, meditasyon vb.) Daha sonra hayatın akışı içinde daha iyi hale gelir. Bununla birlikte, anekdot 3: 50'li yaşlarının ortasında bile, Doc yakın zamanda trende valizini unuttu. Bu, davranışın tamamen ortadan kalkmayacağı anlamına geliyor. Ancak bununla başa çıkmayı öğrenmek ve bir noktada kendiniz için daha az dramatik bir bakış açısı edinmek zorundasınız.

Sonuç olarak: Toplum ve doktorlar olarak, sapkın davranışları patolojik olarak görmemeye daha fazla odaklanmalıyız. Bununla birlikte, her bir çocuğa yakından bakmak önemlidir. Ve ilaç tedavisi bazen yardımcı olabilir. Ancak yaklaşımın bir şeyi tedavi etmek istememek olması önemlidir. Bunun yerine, her şeyden önce bu çocukların alışılmadık davranışlar sergilediğini kabul etmeliyiz - ki bu davranışlarla hep birlikte başa çıkmayı öğrenmeliyiz. Bu şekilde çocukların hakkını verebiliriz ve her zaman bu kadar çok teşhis ve ilaca ihtiyaç duymayız.